Afbeelding 1 van 16
Sofa-gebaseerde multiplayer-games zijn de afgelopen jaren uit de mode geraakt. Zorg dus voor games waarbij het verhaal met vrienden kan worden gespeeld. Een uitweg – het gevangenisontsnappingsavontuur van de makers van Broers: Een verhaal van twee zonen – lijkt beide fouten recht te zetten, maar het is waarschijnlijk het beste om eerst te onderzoeken wat het niet bereikt.
Het is geen moeilijk spel en het is ook niet echt een actiespel. Het voelt nauwelijks als een spel, soms speelt het meer als een van de interactieve verhalen van Telltale Games, alleen zonder de illusie van keuze.[gallery:1]
Dat zal voor sommigen genoeg reden zijn om te slagen, maar ondanks al zijn tekortkomingen, Een uitweg biedt onderweg veel charme - en op de een of andere manier maakt het spelen van een verhaalgebaseerd spel met een vriend het een soort gedenkwaardige gedeelde game-ervaring dan zelfs die van Left 4 Dead of Te gaar kan niet overeenkomen.
Ten eerste kan de game niet alleen worden gespeeld, en dat voelt als de juiste beslissing. Het is alleen online of split-screen co-op, en als je voor het laatste kiest, wordt het scherm dynamisch verdeeld in relatie tot het belang van wat er aan de hand is. Het doet dit op een manier die niet al te storend is, maar het is ook niet perfect - als je bijvoorbeeld allebei met verschillende karakters praat, dempt het spel degene die het laatst het gesprek begon, waardoor de gedempte speler een half scherm aan bijschriften om hun eigen deel van het verhaal bij te houden.
Ik wil me losmaken[gallery:2]
Pre-release opnames gemaakt Een uitweg lijkt alles over de uitbraak van de gevangenis: geheime berichten, tools die worden gedeeld en plannen die onderweg worden uitgebroed. In feite is het gevangenisgedeelte eigenlijk vrij snel voorbij, maar hoewel dat misschien een slechte zaak lijkt, is het pas wanneer je aan de grenzen van de gevangenis ontsnapt, dat dingen - op de juiste manier - opengaan. De aanloop naar de grote ontsnapping is niet half zo spannend als het klinkt, met de game die je precies vertelt wat je moet doen en wanneer: dit is niet de escapisten, en eerlijk gezegd ontsnappen aan de ongemakkelijke gevangenisdialoog was waarschijnlijk meer een stimulans om uit te breken dan de dagelijkse afranselingen (mijn personage heette niet minder dan vier keer "New Fish" in de eerste scène. Vier.)
Dus als je niet actief een ontsnapping plant, wat doe je dan? In echte Telltale-stijl speel je mee met het verhaal zoals het is geschreven. Dat betekent dat je op tijd moet knijpen om aanwijzingen op het scherm voor gevechten te krijgen, het item/de persoon te vinden die je nodig hebt en op een knop te drukken, of een paar zeer beperkte stealth-secties waar je de detectie van een aantal moedwillig ondergekwalificeerde bewakers ontwijkt. Af en toe moet je in het spel samenwerken om iets te doen: de ene speler moet misschien met iemand praten om hem weg te laten kijken, terwijl de ander bijvoorbeeld langsloopt, maar er is geen zelfgenoegzaam schouderklopje om erachter te komen. De game vertelt je letterlijk dat je het moet doen. Als je faalt, maak je geen zorgen: probeer het gewoon opnieuw totdat je het goed hebt gedaan.[gallery:3]
Met andere woorden, het is alsof Quantic Dream opnieuw is gemaakt Zware regen om maar één mogelijke uitkomst te hebben. En de resultaten zijn best vermakelijk, maar niet de aangrijpende, actievolle game-ervaring die vroege beelden suggereerden dat het zou zijn. Het goede nieuws is dat als je eenmaal uit de gevangenis bent, de dingen een stuk levendiger worden, met vermakelijke actiescènes (wie houdt er niet van een achtervolging?) afgewisseld met mogelijkheden om een groter gebied in je eigen tempo te verkennen. En hoewel het het afgezaagde idee van een PG-gevangenisdialoog niet veel verbetert, kan het op zijn minst een lach veroorzaken - kijk maar wat er gebeurt als zowel jij als je partner besluiten om tegelijkertijd op een springveer in een speeltuin te gaan zitten.
Alleen wij twee
Zie gerelateerde Burnout Paradise Remastered review: Hallo oude vriend De beste PS4-games in 2018: 12 geweldige titels voor je PlayStation 4 De beste Xbox One-games in 2018: 11 games om te spelen op je Xbox OneEr zijn een paar redenen waarom ik nog steeds denk dat A Way Out je tijd waard is, maar kleine gedeelde ontdekkingen zoals die bereiken voor mij echt de kern. Dit is de essentie van samen een spel spelen. Met een goede vriend aan je zijde is alles leuker, van je eigen stomme grappen die de dialoog opfleuren tot het neerzetten van hoge minigamescores die de andere speler kan verslaan. Samen dingen ontdekken is ook leuk: er is één scène waarin de game een zeer eenvoudige versie van Guitar Hero biedt, waar je "mooie" muziek kunt maken samen met een banjo en een piano. Deze kleine details maken een enorm verschil wanneer de gameplay vaak neerkomt op het tegelijkertijd indrukken van knoppen en het draaien van analoge sticks, en maken het spel veel meer dan de som der delen.[gallery:4]
De tweede grote attractie is de prijs. EA heeft verstandig besloten om de standaard £ 45 voor de release op Xbox One of PlayStation 4 niet in rekening te brengen, en kiest een veel redelijkere £ 25. Op dit moment kunnen Prime-leden het op Amazon pre-orderen voor £ 20. Rekening houdend met het feit dat slechts één speler een schijf nodig heeft om te spelen, is dat in ieder geval een betere waarde dan het zien van een enigszins voorspelbaar gevangenisdrama in de bioscoop.
Bij een middelmatige bioscoopuitstap kun je er achteraf naar uitkijken om het samen met vrienden uit te pluizen. Met A Way Out kan dat levensbevestigende ritueel plaatsvinden tot en met het moment waarop de aftiteling begint - en dat is des te beter. Het is misschien niet de game die ik had verwacht, maar ik hoop dat het een heel nieuw subgenre inspireert om op te duiken.