Sony is altijd zijn eigen weg gegaan als het gaat om de interactie tussen klanten en computers. In plaats van te vertrouwen op bestaande Windows-functies, is er in de VAIO-reeks pc's en notebooks in de loop der jaren verschillende propriëtaire software geïnstalleerd, waaronder een van de allereerste front-ends voor mediacentra, bekend als VAIO Zone.
Het is dus een beetje een schok om te ontdekken dat de XL100 de normen van iemand anders omarmt; namelijk Intel's onlangs gelanceerde Viiv-platform. Voorbij is VAIO Zone, vervangen door Microsoft's veel vriendelijkere XP MCE (Media Center Edition) 2005 en ondersteund door een reeks speciaal ontworpen stuurprogramma's van Intel.
Dat wil niet zeggen dat Sony zijn unieke benadering van software heeft opgegeven, aangezien de XL100 een groot deel van de eigenzinnige VAIO-applicaties bevat die vooraf zijn geïnstalleerd: er is een mediaserver, VAIO Media, die niet echt iets doet dat MCE niet meer kan doen easy, en VAIO Information Flow, een nieuwe applicatie die verschillende informatiepagina's (internationale klokken, RSS-nieuwsfeeds) koppelt aan basisfuncties voor het afspelen van muziek en diavoorstellingen. Het is een interessant en uniek idee, maar in een vreselijk gemiste kans blijft het volledig gescheiden van MCE en werkt het zelfs niet goed met de MCE-afstandsbediening.
Terug bij de hardware, schijnt Sony's ervaring op de consumentenmarkt door. Hoewel veel van het opvallend stijlvolle chassis van plastic is, voelt het nog steeds solide aan; niet helemaal op het niveau van een dure hifi-component, maar komt in de buurt.
Het resultaat is iets waar de meeste systeemintegrators alleen maar van kunnen dromen, van de naadloze backplane tot het swish frontpaneel. De AV-specificatie is ook indrukwekkend: vergulde analoge line in/out stereoparen worden vergezeld door optische S/PDIF in/out en een coaxiale S/PDIF-uitgang. Er is geen scart-, DVI- of zelfs VGA-uitgang voor video - alleen componentuitgang en een HDMI-connector. Dit is geweldig om te zien. Het is achterwaarts compatibel met DVI - en Sony heeft een HDMI-naar-DVI-I-converter - dus je kunt nog steeds je huidige scherm aansluiten, maar het betekent dat wanneer de nieuwe generatie HDMI-schermen en tv's beschikbaar komt, de XL100 zal klaar zijn. Het ondersteunt zelfs breedbeeldresoluties tot 1080p.
Er is Gigabit Ethernet aan de achterkant, plus een 802.11b/g-kaart, compleet met externe antenne. Schuif het verborgen voorpaneel naar beneden en je vindt een 7-in-4-kaartlezer, een full-size en mini-FireWire, plus twee USB 2-poorten en een 1/2-inch hoofdtelefoonaansluiting. Daarachter zitten infrarood- en RF-ontvangers. De eerste is voor de standaard Microsoft MCE-afstandsbediening en de laatste voor de combinatie van draadloos toetsenbord en trackpad. Het werkt goed voor op de bank gebonden computergebruik, met een goede lay-out en een lichte touch in notebookstijl. Verschillende sneltoetsen regelen het volume, het starten van applicaties en het in- en uitschakelen van het systeem.
Schakel het apparaat in en het luidste element is het optische station dat op zoek is naar een schijf, plus het zwakke gezoem van de harde schijf. Het wordt nog beter als je het deksel eraf haalt en je realiseert hoeveel werk het is om dit product uiterlijk zo moeiteloos te maken.
Hoewel we er nog steeds niet van overtuigd zijn dat Intel's Pentium D de beste processor voor mediasystemen is, kiest Sony voor een groot aangepast koellichaam om het 2,8 GHz-model in de XL100 te koelen; het is met name de 65nm-versie. De grafische kaart GeForce 6600 (genoeg om de 3D-gametitels van vorig jaar op basisinstellingen te draaien) wordt op dezelfde manier gekoeld via een heatpipe en radiator. Twee 80 mm-ventilatoren aan de achterkant zuigen koele lucht aan over het RAM-geheugen en door de koellichamen, voordat deze via de achterkant wordt uitgestoten. Er is nog een 80 mm-ventilator die hetzelfde werk doet met de voeding en de harde schijf, maar ondanks hun grootte hoor je alleen echt iets met je oor tegen de behuizing gedrukt.