Twee positieve verhalen over klimaatverandering op een rij is toch zeker te mooi om waar te zijn? Slechts enkele dagen nadat ik heb geschreven over de veelbelovende technologie die aantoont dat CO2 in slechts twee jaar tijd in steen kan veranderen, kijk ik hier naar een echt positief persbericht. Het zegt dat het Kyoto-protocol van 1997 een regelrecht succes was, waarbij elk van de 36 landen die zich hebben aangemeld, hun gemiddelde jaarlijkse uitstoot van broeikasgassen van 2008-2012 met gemiddeld 5% hebben verminderd ten opzichte van de niveaus in 1990.
De cijfers zijn nog maar net binnen, en hoewel de totale wereldwijde uitstoot is gestegen, hebben de 36 landen die Kyoto hebben ondertekend en geratificeerd "hun verbintenis overtroffen" met 2,4 gigaton CO2 per jaar.
Zie gerelateerde klimaatverandering: president Trump zou opnieuw onderhandelen over COP21-klimaatovereenkomst Arnold Schwarzenegger kwam zojuist met een klimaatveranderingsargument dat moeilijk te argumenteren is met COP21: hoe 193 landen tot een "historisch keerpunt" kwamen in de strijd tegen klimaatverandering
Dit zou schitterend nieuws zijn, waaruit echte hoop blijkt dat de ambitieuze doelen die zijn gesteld bij de
De klimaattop COP21 Parijs kan worden bereikt door een combinatie van goede wil en internationale groepsdruk. Maar als je de cijfers wat beter bekijkt, is het nalevingspercentage van 100% niet zo duidelijk als het eerst lijkt.Waarschuwingen, waarschuwingen, waarschuwingen
Ten eerste, zoals het persbericht erkent, bestond de oorspronkelijke lijst van ondertekenaars uit 38 landen. Wat is er met de andere twee gebeurd? Welnu, Canada trok zich terug en de VS hebben de overeenkomst nooit geratificeerd (de Senaat stemde met 95-0 voor de Byrd-Hagel-resolutie, waarin werd geklaagd dat het Kyoto-protocol "ernstige schade zou toebrengen aan de economie van de Verenigde Staten"). Het is niet verwonderlijk dat beide landen hun doelen misten.
Ten tweede hebben negen van de landen hun CO2-uitstoot zelfs overschreden, maar hebben ze nog steeds voldaan aan de hand van de "flexibele mechanismen" die in de overeenkomst waren ingebouwd. Met andere woorden, ze kochten het recht om meer CO2 uit te stoten van landen die niet zoveel gebruikten. Om eerlijk te zijn, deze landen (Oostenrijk, Denemarken, IJsland, Japan, Liechtenstein, Luxemburg, Noorwegen, Spanje en Zwitserland) misten net hun doelen, met een voorsprong van 1%, maar het is nog steeds het vermelden waard.
Deze punten worden beide benadrukt door het persbericht zelf, maar als nieuwe wetenschapper opmerkingen, zijn er hier andere verzachtende factoren in het spel. Ten eerste hadden de voormalige Sovjetstaten hun CO2-uitstoot aanzienlijk zien dalen voordat de deal werd ondertekend. "Korting daarvan, en de 38 hebben hun doel niet gehaald", schrijven ze.
Ten tweede omvatte de periode 2008-2012 de grootste wereldwijde economische recessie sinds de jaren dertig. Als direct gevolg hiervan was de CO2-uitstoot aantoonbaar één tot twee gigaton lager.
Ten derde, en misschien wel de meest schadelijke van allemaal, wordt hierbij geen rekening gehouden met "koolstoflekkage", de export van emissies van landen naar ontwikkelingslanden. Het protocol omvat ook geen luchtvaart en scheepvaart.
Nog steeds de moeite waard om te juichen?
Is het rapport, met dit alles in gedachten, het waard om gevierd te worden? Ja, ik denk het. Zelfs met deze technische details zijn de landen een verbintenis aangegaan en konden ze zich daaraan houden. Natuurlijk zijn er voetnoten bij betrokken, en de doelen waren in de eerste plaats aantoonbaar zwak, maar er is iets te zeggen over groepsdruk om verplichtingen na te komen.
Er zijn redenen om hier vrolijk te zijn. “Er is vaak scepsis over het belang van internationaal recht, en veel critici beweren dat het Kyoto-protocol is mislukt. Het feit dat landen volledig hebben voldaan, is van groot belang en het helpt om verwachtingen te wekken voor volledige naleving van de Overeenkomst van Parijs”, zegt professor Michael Grubb, redacteur van de Klimaatbeleid logboek.
Helemaal zo. De reden dat de VS zich in de eerste plaats terugtrokken uit het Kyoto-protocol was deels te wijten aan de eerder genoemde Byrd-Hagel-resolutie, maar ook aan de ergernis dat met slechts 37 andere landen die zich hadden aangemeld, het niet eerlijk was tegenover de VS om beperkt. Tijdens de presidentiële debatten voor de verkiezingen van 2000 verklaarde George W. Bush dat hij klimaatverandering "zeer serieus" nam, maar voegde er toen aan toe "maar ik ga de VS niet de last laten dragen voor het opruimen van de wereldlucht, zoals de Kyoto verdrag zou hebben gedaan. China en India waren vrijgesteld van dat verdrag.”
Zo'n excuus is er deze keer niet. De Overeenkomst van Parijs verplicht elk van de 193 landen die deel uitmaken van de Verenigde Naties om de uitstoot te verminderen. Dat omvat iedereen, van de grote vervuilers van China en Amerika tot degenen die het meest worden getroffen door de door de mens veroorzaakte klimaatverandering: de Marshalleilanden en Tuvalu.
Tenzij een bepaalde voormalige presentator van een reality-tv-show de sleutels van het Witte Huis krijgt. Hé jongen.
Afbeeldingen: Beverly & Pack, Takver en Itzafineday gebruikt onder Creative Commons